Op het marmer voor de schuifdeuren glijdt een slak. Het marmer is getroffen door een speelgoedbom en de slak dreigt verstrikt te raken in een vaag stuk plastic. Ik trek aan het plastic en weg is de slak. Hij trekt zich stil terug in zijn huis. Het duurt even voor ik heel langzaam een voelspriet tevoorschijn zie komen, dan nog één en de rest van het lichaam volgt traag.
De slak staat, zodra ik het woord uit mijn mond laat rollen, volop in de belangstelling, je zou kunnen zeggen met stip de hitparade in geknikkerd. Vier paar ogen laten hem geen seconde los. ‘Oh oh’ zegt mijn oudste zoon, we hebben met zijn tweeën een geschiedenis met een hele andere slak, hij schiet in symbiose met het ding. ‘Wat een mooie slak’, zucht mijn zoon. Eerlijk gezegd blijf ik ook geboeid en laat dan de slak de slak. Dat had ik niet moeten doen. Mijn jongste zoon pakt een puzzelstuk op, komt stralend op me af, hij wil het me geven de schat, is zich van geen kwaad bewust, zo onschuldig nog, raakt even uit balans, hervindt zich en stapt monter met zijn rechtervoet op de slak. Wat eronder vandaan komt, kan ik beter niet vertellen.
Wie stapt er rond het avonduur op de volgende slak? Ook dat kan ik beter niet vertellen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Over mij
- Jacqueline Wippo
- in maart en april een quiz, in mei interviews, in juni roddels, total make overs in juli, augustus de videoroman, september stellingen, in oktober een kort luisterverhaal, bloopers in november, een december vol problemen, in januari lekker makkelijk, in februari en maart de fauna reportage, in april is minimarktonderzoek onder uitzendbureaus als soapopera verwijderd onder het mom van eigenbelangen gaan voor, toen op stap met mijn oudste zoon, nu mijmeren over een nieuwe website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten