op galerietour

We gaan met een bakpiets, zo zegt mijn dochter het, vol, naar Cokkie Snoei in Amsterdam. Bij de opening is de kunstenaar aanwezig. De bakpiets zit vol met mijn drie kinderen en ik fiets ze. O ik bid dat ze zich zullen gedragen.
De kunstenaar ken ik niet persoonlijk doch via facebook. Als ik voorbij sjees, ongezien volgens mij, zie ik Bert staan met de hond. We stappen binnen, mijn kinderen lopen rond, Lou geeft een kado aan Bert, ik kan niet zien hoe hij het uitpakt, laat staan filmen, want ik moet mijn focus leggen op mijn op het podium springende kind. Mijn kind. Ik betrap ze ook op het wegmoffelen van de uitnodigingen. Ze steken ze in een kier zodat ze onder het podium komen. Als ik na vele bekvechten en alle dingen doen die mamma niet leuk vindt, nog niet eens mijn glas wijn op heb, het heeft op vele plekken gestaan, mijn sigaret nog niet op, besluit te gaan, komt Bert me tegemoet gelopen en zegt, je gaat toch niet hè? We doen nog een afleidingspoging met de hond, ik til nog wat kinderen op en dan gaan we echt.
Bij Juliette Jongsma galerie gaat het iets soepeler, ze rennen wat rondjes door de zaal, zitten natuurlijk toch aan een kunstwerk. Er is eten en dan zet ik ze in de bakpiets en kan ik even 5 minuten relaxt een gesprek voeren.
De kunst moet je zelf gaan zien!

blokker

Ik ga boodschappen doen en we lopen tegen de Blokker aan. Mijn zoon wil iets kopen en hij hapert terwijl hij me vertelt wat dan. Hij? Ik ben degene die echt koopt, mijn zoon zoekt wel uit.
Voor hij uitgesproken is weet ik het fel begeerde al feilloos op te roepen. Hij loopt de kortste weg naar het schap met de broodtrommels en de bekers. Daar draait het allemaal om, het laatste bedoel ik, er is geen reden om er één te aan te schaffen, maar ik ben zwak, ik bezwijk voor mijn oudste zoon. Mijn zoon zoekt uit, ik betaal.
O ha ha, ik vergeet te laten vallen dat Cars ook een behoorlijke rol in deze akte speelt. (Nee ik wordt echt niet gesponsord).
Er staan nu twee verschillende soorten bekers in het schap, van elk design. Hij wil de beker met de deksel met ontploffende tuit. Geen draaidop. Met de walgelijke Cars print. Hij pakt hem en bekijkt het zorgvuldig. Eerst probeert hij of hij hem zelf open kan krijgen, lukt hem vrij snel.
Nee toch niet. Hij wil een effen hemelblauwe beker met bidondeksel. Echt geen Cars? Vraag ik me, in mijzelf, af. Ik raak liever geen speelgoed met geluid aan! Nee.
Mijn zoon blijft bij zijn besluit. Het speelgoed waar hij me en passant, op weg naar de kassa op wijst, wil hij eigenlijk ook hebben, laat ik beschaafd staan.
Het is een kronkelweg, maar mijn zoon kan fietsen. Dat gevoel kun je zelf net als ik, hoop ik voor je, nog steeds oproepen.
Geweldig!