café de pont

Vandaag heb ik mijn oudste zoon helemaal voor mezelf, de hele dag! Ik moet snel iets bedenken om te doen, een onderneming die in de strakke agenda van vandaag past. Om 12 uur komt de cv man en hij verwacht iemand thuis. Tijdens het ontbijt zet ik mijn hersenen op volle toeren en graaf een oude bekende op. De pont over het IJ.
‘Zullen we met het pontje gaan?’, vraag ik mijn zoon.
‘Jaaaaa het pontje’, juicht hij, ‘nu?’ ‘Zo meteen’ zeg ik. Eerst zijn er de nodige ochtendrituelen die we nog mogen doen.
De pont naar NDSM deelt een geheim met mijn zoon. Infrastructuur als attractie. Ik snap het heel goed, ik heb dit met de magneetzweeftrein in Sjanghai. Trekt op tot om en nabij de 430 km per uur als ik het wel heb.
Opgewekt fietsen we naar het IJ. We moeten een half uur wachten tot de pont naar NDSM komt en ik besluit de pont naar Noord te nemen. Mijn zoon weet heel goed hoe het allemaal moet, wachten, mensen eraf, nog even wachten, dan mogen wij. Tijdens de tocht benutten we de hele ruimte, voorop het dek, binnen voor het raam, weer naar buiten, de gele knop om de schuifdeuren te openen, lokt zo.
Aan de overkant glijden we het terras van Café de Pont op, aanlokkelijk in de zon, niet druk. ‘Waar is de zandbak?’ vraagt mijn zoon. Café de Pont is leuk maar kan niet op tegen IJ-kantine. Ondertussen knik ik een oude bekende gedag, probeer zo goed en zo kwaad als lukt mijn zoon uit te leggen waarom we zijn waar we zijn. Chocomel en taart maakt veel goed en dan is het al tijd om te gaan.