noord-hollands archief

Met mijn oudste zoon voorop fiets ik naar het IJ want het is pontjesdag. Op het moment dat we onder het spoor door rijden dendert er een trein over. ‘Zullen we met de trein gaan?’ stel ik voor. Jaaaaa, met de trein, natuurlijk gaan we met de trein, laat die pont en zandbak zitten alstublieft.
We gaan Haarlem onveilig maken. Ik zeul mijn zoon het hele station door naar een balie, hij kan gratis. Op het perron zet ik hem op een rand waar hij kan zitten en ik loop een kiosk in. Koffie, limonade en cake. Door het raam zie ik naast mijn zoon een man in een felgeel hes. Ik snel er heen. Onverantwoordelijk hoor dat hij zo alleen op het perron zit, gevaarlijk ook met al die sporen her en der. Ik geef onmiddellijk toe dat ik een slons ben, voor je het weet ben je er veel te lang mee bezig of word je opgepakt.
In de trein, we zitten boven, is echt alles interessant, de prullenbak, het tafeltje, het ding waartegen mijn hoofd leunt. ‘Gaan we nu?’ vraagt mijn zoon geregeld. Als we eindelijk vertrekken zie ik een blik in zijn ogen, hoe zal ik het zeggen, alsof hij zelf op het fluitje blaast. We praten over het spoor naast ons dat we door het raam zien liggen, andere dingen die aan ons voorbij trekken.
In Haarlem krijgen we een moeilijk moment, mijn zoon heeft honger. De eerste de beste grillroom op de hoek durf ik niet in te gaan. We lopen en lopen, ik ken Haarlem niet, ik hoop snel op een straat met de juiste eetgelegenheden. Dan valt mijn oog op het Noord-Hollands Archief, daar is vast een café. Zie je wel god bestaat soms. We lopen een kantineachtig vertrek in en worden geholpen door de allervriendelijkste vrouw ter wereld. ‘Nee geen stroopwafel, je krijgt een broodje kaas ’ zeg ik tegen mijn zoon. Er is zelfs heerlijke mosterdsoep met stukjes, vlees misschien, ik laat ze in ieder geval liggen.
Gesterkt voor de reis lopen we dezelfde weg terug naar het station. ‘Waar wil je nu zitten?’ vraag ik. Beneden, boven kent mijn zoon al.