ij-kantine

Aan het ontbijt vraag ik mijn zoon wat hij wil doen. ‘Met het pontje’ zegt hij. Niet naar het zwembad in het Vondelpark dus. Ik sluit me onherroepelijk aan bij zijn idee.
Als we op de fiets zitten krijg ik een verwarrende discussie over het lange en korte pontje. Het komt neer op dat we de pont naar Noord nemen terwijl we eigenlijk die naar NDSM hadden moeten hebben. Dus gaan we meteen terug naar Centraal om de goede pont te nemen, die naar het NDSM.
‘Wat is dat? vraagt mijn zoon. Hij bedoelt het grote rode stalen dobberende ding. ‘Dat is een boei’ zeg ik. ‘Nee dat is een boot’ zegt mijn zoon. ‘Nee hoor’ zeg ik, ‘een boei’. Ik voel dat ik in verkeerd vaarwater kom. Mijn zoon beweert bij hoog en bij laag dat het een boot is. Ik geef hem gelijk, ik moet ook rekening houden met overige passagiers.
Het terras van de IJ-kantine zit bijna vol. Naast de zandbak is een hoge tafel waar ik ga zitten. Zoon is al in de zandbak gedoken. Ik bestel drankjes en kan mijn ogen niet afhouden van een man alleen aan een tafel naast ons. Hij heeft iets gegeten en krijgt nu een nieuw bord voor zich met een kinderlekkernij, boterham met hagelslag. Hij trekt zijn wenkbrauw op, lacht wat, kijkt om zich heen en eet het allemaal op. Het is een Fransman. Dit merk ik pas als hij aan twee vrouwen die bij hem aangeschoven zijn, vertelt in zijn Engels met Frans accent, dat hij op de bonne foi iets heeft besteld.
Na een dubbele excursie naar de wc, de eerste keer vergeet ik mijn zoon te laten plassen, gaan we naar de kade. Het is bijna een foto van Ed van der Elsken, waar we ons in bevinden. Het is nog niet afgelopen, we hebben nog een lange ponttocht voor de boeg.