koe

Het pad naar het oneindige blijft trekken, dus daar fietsen we weer. We komen langs van alles en nog wat. Dan staat er op een stuk gras een koe aan de lijn. Een bruine. Het is zo absurd, ik moet denken aan een filmpje dat ik ooit zag. Ik zal me inhouden om het niet na te vertellen zoiets is alleen leuk als je het zelf ziet.
‘Wat is dat?’ vraag ik mijn oudste zoon, voor de verandering. ‘Een koe’ zegt hij. “Wat doet hij daar? vraagt mijn zoon. Dat zou ik ook wel eens willen weten, wat moet in godsnaam deze koe hier? ‘Gras eten’ zeg ik tegen mijn zoon.
Inderdaad het zou leuk zijn als je het zou kunnen zien, maar dat kan niet of je moet op Bali zijn, van het pad af langs het strand, gestopt met fietsen, staand naast je fiets op het terrein van een luxe resort, er liggen volop mensen rondom het zwembad, tegenover een koe, vastgebonden met grof touw aan een pin en de koe gunt je geen blik waardig, hij eet onverstoord door aan sappig mals gras en je staat daar maar te staan. Alsnog kijkt de koe heel even op, kort, eet dan gerust door.