gekko

De kikkers hebben hun hielen nog niet gelicht of de gekko laat van zich horen. Zeven keer, staccato, achter elkaar. Ik denk dat het een gekko is. Waarom? Het komt door het geluid dat hij uitstoot, vrij hard, noodzakelijk, toch ook schrapend op de een of andere manier en met een hoge toon erin. Na een tijd denk ik zelfs dat hij gekko zegt. ‘Gek-kò, gek-kò’, en dan nog vijf keer. In mijn levendige fantasie heb ik een collage van hem gemaakt, zittend op een tak in de boom achter in de tuin. Als kin hangt daar een soort kwab.
Op een dag, ik ben niet op stap met mijn oudste zoon, ik zit op de wc en hoor de gekko. Luid en duidelijk, ik tel, zeven keer. Het is twee uur in de middag. Neemt hij me in de maling? De collage valt in duizend snippers voor mijn voeten.
De volgende ochtend gooi ik een balletje op bij Nenga, hij komt elke ochtend onze vloer vegen en dweilen, dat ga ik thuis ook doen denk ik steeds, eerst vegen dan dweilen met lysol. De gekko leeft onder het dak, bij ons in huis. Snel maak ik een nieuwe collage of eigenlijk een film, hij roetsjt over de balken van het plafond, zit met zijn hoofd tussen van alles en nog wat en gluurt af en toe naar ons door een spleet die vast wel ergens zit.