zeesterretjes

Zeesterretjes omdat ik onze lieve god niet ben en geen idee heb hoe de friemeldingetjes heten. We zijn op het strand, waar anders. Ik sta naast de strandstoelen met jong grut om me heen, wat wil je nog meer. Zitten. Dat komt er niet van, ik gooi bakjes, schepjes, emmers, om eerlijk te zijn oude yoghurtbakken gifgroen zijn ze, toeters en bellen, ja nu komt het, een tamboerijn op het zand. De kinderen vliegen erop af. Het is nog niet compleet dus ik loop naar zee om een yoghurtbak te vullen met water. Ik stop er zeewier bij, een leuke verrassing volgens mij.
Mijn oudste zoon haalt meteen de tak uit de yoghurtbak. ‘Mama, wat is dit?’ Hij tuurt in de emmer. Ik buig, er beweegt iets. Een piepklein spinnetje, of nee een mini inktvis met alleen een hoofd, nee toch een stip met lange dunne poten. Het watertrappelt verwoed onder water. ‘Geen idee, ik weet niet, het lijkt wel een spinnetje’, zeg ik. ‘Papa! Wat is dit?’ roept mijn zoon. Daar komt papa aan. ‘Dat is een zeester’ zegt papa.
We halen zeeën water in alle yoghurtbakken, dopen er kilo’s zeewier in en al gauw hebben we een orkest van zeesterretjes tussen ons in. De Chinezen naast ons kunnen zich niet bedwingen, daar zijn ze Chinees voor en genieten mee. Zelfs Balinezen laten hun wok in de steek om, nou ja, je raadt het al.