wesp

Op het strand settelen we ons bij een gemoedelijk tentje waar we tussen de middag nasi goreng eten. Het is ontzettend lekker met gebakken ei, ze weten precies wat we willen, dubbel gewoon, pittig en extra pittig. We zijn kind aan huis.
Op een dag hangen we daar rond, onze kinderen spelen in het zand met Diva, een Balinese schone van vier, alles is fijn, iedereen vermaakt zich, niemand zeurt, het is zo’n moment dat maar kort kan duren. Dan zie ik, waarschijnlijk de vader van Diva, hij zit op een geïmproviseerde bank, gebiologeerd naar iets kijken. Mijn oudste zoon wil graag spelen met een onduidelijk rijdend eendje en Diva ook, het is van haar dus dit kan moeilijk worden, de moeder van Diva zegt dat ze het mijn zoon moet geven, het lijkt zich op te lossen.
De vader kijkt nog steeds. Nieuwsgierig geworden sta ik op en loop erop af. Hij lacht en wijst waar hij naar kijkt. Het is een soort wesp, heel groot zeker vijf cm, zijn lijf bestaat uit een paar bollen afgewisseld met bolle ovalen met draadjes aan elkaar, die een frisgroene rups meetorst. Het gaat met een behoorlijk tempo voor zo’n zware last, nu weet ik het soortelijk gewicht van wespen en rupsen niet, de rups zal toch een stuk zwaarder zijn. Zou de rups nog leven? Geen idee, laat ik het zo zeggen ik hoop het niet.