tor

De laatste nacht slapen we in een nieuw hotel, het is een verhaal apart, waar ik wijs over zwijg. De kamers zijn luxe, als je naar buiten stapt is het uitzicht benauwd. Praktisch voor de deur staat een tafel met drie rieten stoelen.
Die middag zit ik op zo’n stoel en kijk naar de lege tegenover me. Het volgende moment als ik opkijk is de stoel niet meer leeg. Er zit op de rugleuning een grijze tor, mooi afstekend tegen het bruine riet. De tor doet me denken aan een kei. Zo groot is het beest. Heel lang gebeurd er niets. De tor zit daar stil. Ik sta op een houd mijn neus vlak voor de tor, ik bekijk hem met afstand van boven, ik ga weer terug naar mijn plaats en al die tijd wacht de tor af. Ik ook. Ik verlies het van de tor, loop naar binnen en pak een glas sinaasappelsap. Dit had ik natuurlijk, wat kan ik toch stom bezig zijn, niet moeten doen. Als ik mijn hoofd buiten de deur steek zie ik direct dat de tor gevlogen is. Ik zoek en zoek, dan vind ik hem. De tor zit nu op de grond achter de derde rieten stoel vlak bij de muur, bijna in de hoek. De achtergrond is weer bruin, nu het bruin van een tegel. Nooit zal ik weten hoe deze kei vliegt.