Gabriel

Wat vind je van interviews?
Een uitdaging omdat het je dwingt, ten eerste na te denken over de vraag. Ten tweede na te denken hoe je daar op antwoord en ten derde na te denken hoe het overkomt op degene die het interview bekijkt of leest.

Wie zou je zelf graag eens interviewen?
Ik heb al heel wat mensen geïnterviewd. De mensen die ik het liefst zou interviewen zijn al dood, dat is het probleem, ze zitten in je hoofd. Je verzint dan de vragen en antwoorden tegelijkertijd, dat is een spelletje van me, een mindgame. Voorbeelden zijn Napoleon en Karel van het Reve.


Wat zou je Napoleon als eerste vragen?
Goede vraag is dat, even nadenken... ‘Of hij vond dat zijn strategie bij Waterloo wel doordacht was?’

Welke vraag zou je van Karel van het Reve als eerste stellen?
Karel is een keer met zijn auto de gracht in gereden. Terwijl hij in het water lag met auto en al, riepen omstanders: doe iets! Hij dacht na over iets en had totaal niet door dat hij in de gracht lag met auto en al. ‘Wat was die intense gedachte dat hij dit niet door had?’ Dit wil ik hem vragen maar dat kan niet meer.

Welke vraag zou verrassend zijn voor je?
Ja dat is natuurlijk moeilijk te beantwoorden. Ik ben al heel veel geïnterviewd, gisteren nog. Vragen met betrekking tot mijn jeugd daar vragen mensen niet zo vaak naar.

Welke vraag mag beslist niet gesteld worden aan jou?
Tja, dat is moeilijk omdat je, je dat pas realiseert als die vraag gesteld wordt. Ik denk als het een vraag zou zijn over mijn moeder die dood is of andere familieleden die dood zijn. Maar dan nog hangt het van de vraag af.

Wat doet kunst jou?
Bedoel je kunst als in een definitie of als een waardeoordeel?
Eh... als waardeoordeel.
Kunst is in mijn ogen goed als het me verrast of op het verkeerde been zet.
En dan ook als definitie?
Kunst is een weerspiegeling van de wereld waar we in leven en van degene die de kunst maakt.

Hoe zenuwachtig was je?
Voor dit interview, niet echt. Gisteren had ik ook een interview en eerst een joint gerookt, dus dat werd heel chaotisch.