Hans

Wat vind je van interviews?
Over het algemeen is een interview altijd een momentopname, altijd ad hoc. Je hebt mensen die hele goede interviews kunnen geven en je hebt mensen waarbij op een gegeven moment de deur op slot gaat. Het is meestal een blauwdruk van degene die het interview afneemt, er wordt in gestreept, dingen worden uit hun context gehaald. Vaak wordt er meer getoond dan dat er wordt gezegd. Je bent gedwongen om alles in spreektaal te formuleren, daarom is het een inadequate manier om weer te geven wat de geïnterviewde eigenlijk wil zeggen. Ik heb een hekel aan interviews waarbij de interviewer en geïnterviewde één en dezelfde persoon zijn. De allerleukste interviews die ik gelezen heb zijn de interviews van Gerard Reve.


Wie zou je zelf graag eens interviewen?
Levend of dood?
Maakt niet uit.
W F Hermans en Wittgenstein. Hij heeft nog nooit een interview gegeven in zijn leven.

Wat zou je W F Hermans als eerste vragen?
‘Wat is het verdriet van Nederland?’

Welke vraag zou je Wittgenstein als eerste stellen?
Dat is een hele moeilijke, een eerste vraag zonder dat ie meteen kwaad wegloopt. Ik zou iets vragen over zijn vermeende homoseksualiteit. Iemand die spreekt over de wereld in verval die kun je bijna geen vraag stellen.

Welke vraag zou verrassend zijn voor je?
Ik zou het niet weten... nee dat kan helemaal niet... een existentialistische vraag wordt het dan... ik zou het echt niet weten... echt niet.

Welke vraag mag beslist niet gesteld worden aan jou?
Een hele specifieke vraag bedoel je?
Hoeft niet mag wel.
Ik zou bijna zeggen’Wat ging er allemaal mis in het leven?’

Wat doet kunst jou?
Dat is de wortel van mijn bestaan.

Hoe zenuwachtig was je?
Hoe zenuwachtig, wanneer nu? Niet.