De honden op Bali hebben iets weg van de autonome honden in Berlijn alleen met nog meer autonomie. Waar ze horen blijft vaak onduidelijk. Om geld te doneren voor de straathonden zijn zelfs winkels opgericht.
Voor we het vliegtuig instappen zijn we bekogeld met adviezen. Verlies nooit je kinderen uit het oog, er heerst hondsdolheid. Een kind staat op ooghoogte met zo’n dier en een lik is zo uitgedeeld.
Nu blijkt mijn jongste zoon dol op honden te zijn. Op het strand waar de honden eten zoeken, ze bedelen niet gaan hun eigen gang, rent de jongste erop af zodra hij ze in vizier krijgt. Ik ren achter hem aan en dans onduidelijk naast mijn zoon, probeer hem terug te lokken, dit verlies ik geheid, tegen zo iets leuks kan ik echt niet op. Als ik mijn zoon gillend terug draag naar onze strandstoelen, hij wil de hond aaien verdomme, is hij een tel later alweer in de buurt van de volgende hond. Het had zo dol kunnen zijn met die honden. Het zijn de kleine stressmomenten van de dag die je voor lief neemt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Over mij
- Jacqueline Wippo
- in maart en april een quiz, in mei interviews, in juni roddels, total make overs in juli, augustus de videoroman, september stellingen, in oktober een kort luisterverhaal, bloopers in november, een december vol problemen, in januari lekker makkelijk, in februari en maart de fauna reportage, in april is minimarktonderzoek onder uitzendbureaus als soapopera verwijderd onder het mom van eigenbelangen gaan voor, toen op stap met mijn oudste zoon, nu mijmeren over een nieuwe website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten