Mieren heb ik natuurlijk ook gezien, in allerlei soorten en maten. Er zitten behoorlijke exemplaren tussen. Aanvankelijk vind ik ze eng, maar ze bijten niet, dus duld ik ze in mijn buurt. Een Balinese vrouw drukt zonder pardon een mier dood en veegt hem weg, dit alles voor mijn lieftallige dochter die de trap af gaat klimmen. Ik zie het als een beleefde daad.
Niet zo beleefd zijn de mieren in onze keuken. Ze marcheren richting keukenkast. Nadat ik een stuk of zes mieren, deze zijn piepklein, in de babymelkpoeder ontdek, pak ik als een bezetene al het etenswaar in plastic tassen. Onhandig omdat het plastic niet doorzichtig is en je dus niet kan zien wat waar zit. Goed als geheugengymnastiek.
Op een middag ben ik op stap met mijn oudste zoon. “Kijk mama een heersbeestje,’ zegt hij. Ik kijk naar het beestje dat hij aanwijst. Het is een dikke vette mier. Zoals je weet bestaat een mier uit drie delen en het laatste gedeelte van zijn lijf ziet er uit als een lieveheersbeestje dat niet kan vliegen. “Dat is een mier,’ zeg ik. Hij kijkt me ongelovig aan. ‘Echt waar?’ vraagt hij. ‘Zeker weten, een mier met stippen,’ zeg ik.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Over mij
- Jacqueline Wippo
- in maart en april een quiz, in mei interviews, in juni roddels, total make overs in juli, augustus de videoroman, september stellingen, in oktober een kort luisterverhaal, bloopers in november, een december vol problemen, in januari lekker makkelijk, in februari en maart de fauna reportage, in april is minimarktonderzoek onder uitzendbureaus als soapopera verwijderd onder het mom van eigenbelangen gaan voor, toen op stap met mijn oudste zoon, nu mijmeren over een nieuwe website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten