De katten op Bali zijn kleiner dan je gewend bent. De aaibaarheidsfactor is ook nog eens verrekt laag. Zo laag, dan wel afwezig, dat ik kssst ga roepen als ik een kat bij onze openstaande deur zie. Je kent het wel, je bent aan het ontspannen in een schommelstoel op de veranda na een lange zware stranddag. Je zit lekker en wordt ruw gestoord door een sluipende kat. De kat wil maar één ding, naar binnen glippen, om te kijken of er iets is dat de honger kan stillen. Toch ben ik de vrouw die de plannen van de kat bruut doorkruist. Vang iets buiten. Een muis of zo.
Als straf, zo voel ik het, word ik de laatste dagen in ons nieuwe hotel vlak bij zee, elke keer door de opgezette kat boven op de kast, pontificaal aanwezig, vuil aangekeken. Zijn bek staat open, ik zie zijn scherpe tanden, het lijkt alsof er op de hoektand een sterretje glinstert.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Over mij
- Jacqueline Wippo
- in maart en april een quiz, in mei interviews, in juni roddels, total make overs in juli, augustus de videoroman, september stellingen, in oktober een kort luisterverhaal, bloopers in november, een december vol problemen, in januari lekker makkelijk, in februari en maart de fauna reportage, in april is minimarktonderzoek onder uitzendbureaus als soapopera verwijderd onder het mom van eigenbelangen gaan voor, toen op stap met mijn oudste zoon, nu mijmeren over een nieuwe website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten