vlo

Jetlag is net als bevallen, je weet wat het ook al weer is als je er middenin zit. De eerste week is een drama. Wakkere kinderen zijn geen pretje als ze eigenlijk moeten slapen. Als ze dan ook nog janken dan... Vul zelf maar in. In ons hotel met uitzicht op rijstvelden slapen we in één kamer.
Midden in de nacht worden we verrast door een orkest. Onze tweeling huilt hartstochtelijk. Ze doen een wedstrijd wie het langst kan huilen en wisselen elkaar daarbij mooi af. Dochterlief houdt het, het langst vol.
De volgende avond als de kinderen in bed liggen en we buiten hangen op de tafel met rieten mat met klein tafeltje in het midden, tafel op tafel weet je nog, horen we onze dochter huilen. Al best lang eigenlijk. We kijken elkaar aan. Is ze gestopt? Het was een adempauze. Het is meenes. Wie kijkt? Mijn vriend staat op. Hij komt terug met de mededeling dat er een vlo in haar bed zit. ‘Een vlo springt toch?’ vraagt hij. Ja hij weet het zeker hij heeft een vlo gezien. Ik krijg ontzettende medelijden met mijn dochter ze mag niet meer in het bed slapen moet bij ons in bed komen, alleen ligt onze oudste zoon daar al, hoe moet dit nu? ‘Gisteren had ze natuurlijk ook last van die vlo’, zegt mijn vriend. Hij klopt het bed uit, wonder boven wonder worden de jongens niet wakker en is het op een gegeven moment dan toch stil. Weldadig.